ในช่วงหนึ่งของชีวิต ฉันได้รู้จักกับความเหงา ทั้งๆที่ฉันไม่เคยเหงามาก่อน
บางครั้งฉันก็ยังเฝ้าถามตัวเองทุกครั้ง ว่า ทั้งๆที่ฉัน ไม่ได้อยู่เพียงคนเดียว
ทำไมฉันก็ยังเหงา อยู่ตลอดเวลา
ฉัน ไม่ได้อยากให้ใครเข้าใจ เพราว่าฉันก็ไม่เคยเข้าใจตัวเอง
บางครั้งอาจจะเป็นตัวของฉันเอง ที่ไม่ยอมเอาตัวเองเข้าไปใกล้ใครอื่น
บางครั้งอาจจะเป็นเพราะฉัน ไม่อาจจะไว้ใจใครได้อีก
หรืออาจจะเป็นเพราะ ฉันเป็นคนทำให้เรื่องทั้งหมดเป็นไปแบบนั้นเอง
สักวัน ฉันจะต้องก้าวผ่านความเหงานั้นไปให้ได้
แต่ตอนนี้ฉันคงต้องอดทนกับความเหงาต่อไป
อดทน จนเคยชิน อดทน และ อยู่อย่างเข้มแข็ง
ฉะนั้น ฉันจะเข้มแข็ง ต่อให้ต้องเหงา ต่อให้ต้องเจ็บปวด
ฉันจะก้าวไปข้างหน้า ก้าวต่อไป และ ก้าวไปเรื่อยๆ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น